XXIV
ve bilinçaltındaki sevgini ne yaptın diye soruyor kadın
ve doğanın gri gözü kaybediyor kerametini
ve her şey fışkırıyor topraktan ırmağın ve mezarın
sonsuz bir uykuda gözetlediği bu sessizlikte
ve oturmuştuk grileşen ışıkta bedenlerimiz toprak düzeyine
inene dek ve susarak savuşturduk bütün sözcükleri
güvenimizdeki davetsiz misafirler gibi sözcüklerim
toprağa düşünceye ve kadınla gök eğilinceye dek
böylece toprağa da göğe olduğu gibi yakındık güven içinde
artık bilmiyorduk bir gizin olduğunu böylece
ne yukarı ne de aşağı doğru çünkü yön bulunmazdı
ve düşlerde bildiğim gibi her şey aynı yakınlıktaydı
ta ki başımı bulutların üstüne dayayıp durana dek
ve beni bu cüretkâr duruşumda gördüğü için ağladı kadın
(“Yolu Olmayan Adam”dan)
Erik Lindegren (1910-1968, İsveç)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
